پرسش: دختر من پنج سال داره اما اصلا نمی تونه خوب ارتباط برقرار کنه با دوستاش با اینکه دو ساله مهد هم میره اما بازم همبازی یا دوستی نداره خونه با من و پدرش خیلی خوب بازی می کنه و بازی را مدیریت می کنه اما با بچه ها اصلا نمی تونه ارتباط برقرار کنه چه کار کنم ممنون

پاسخ: یک دلیل مشخص این است که بچه‌ها زمانی که مرتب با بزرگترها بازی می‌کنند و بزرگترها در بازی رعایت حال بچه‌ها را می‌کنند، بچه‌ها احساس می‌کنند که همیشه می‌توانند در همه‌چیز موفق باشند و حتا توی یک بازی مثل خاله‌بازی همه‌چیز به نفع آن‌هاست و هر چیزی که بخواهند را می‌توانند داشته باشند. اما بر خلاف آن در بازی با همسالان هر کدام از بچه‌ها تمایلات خود را اعلام می‌کنند و می‌خواهند به خواسته خود برسند و خیلی وقت‌ها در آن بازی‌ها نمی‌توانند موفق باشند. بنابراین این کوچولوی عزیز هم می‌خواهد با بزرگترها بازی کند. راهی که وجود دارد این است که هنگامی که با بچه‌ها بازی می‌کنید جریان بازی را مدیریت کنید و با یک قضاوت عادلانه کودک متوجه شود باید یک وسیله‌ای را به دوستش بدهد تا در جریان بازی مشارکت کنند و زمان‌هایی که قرار است اصطکاکی بین‌شان ایجاد شود با مدیریت و دقت نظر بزرگترها در آن زمان می‌توانید جریان را به سمتی پیش ببرید که حس کند بازی با همسالان هم می‌تواند موفقیت آمیز باشد. به نظر می‌رسد فضای معارشرت بهتری را برای کوچولوی خود فراهم کنید. بد نیست با اولیای بچه‌هایی که در مهدکودک همکلاس بچه شما هستند، ارتباط بگیرید و ساعاتی را با تهیه یک ساندویچ ساده در پارک بگذارنید. و در واقع هم خودتان باهم معاشر باشید و هم کودکتان از این فرصت استفاده کنند و کنار هم با مدیریت و درایت اولیا آموزش‌های خوبی از هم بگیرند. بازی‌های حرکتی که در پارک اتفاق می‌افتد فضای مناسبی پیش می‌آورد تا بچه‌ها بهتر در کنار هم بودن را تجربه کنند. پیش‌بینی کردن برای برنامه‌های کودکان در این زمینه بسیار مفید خواهد بود.

بسیاری از نوجوانان از اینکه یک بازی خاص را دنبال کنند و یا در یک نرم افزار خاص بیشتر حضور داشته باشند، لذت می‌برند. این کار ممکن باعث شود بسیاری از لذت‌ها و یا فعالیت‌هایی که به نفعشان است، محروم شوند با این حال انجام یک بازی خاص سطح معینی از راحتی و آشناییت را برای آنها فراهم می‌کند. مداومت در انجام یک بازی و تکرار آن، برای کودکان مبتلا به اوتیسم امری عادی است. همچنین برای کودکان مبتلا به ADHD (اختلالی است که در فرد مبتلا به آن پر‌تحرکی، بی‌توجهی و رفتارهای ناگهانی بیشتر و شدیدتر از کودکان دیگر وجود دارد) نیز ممکن است آنها را به آسانی منجر به عارضه «hyperfocus» کند. (هایپرفکوس مدل شدت یافته از تمرکز ذهنی یا تجسم به یک موضوع یا فعالیت خاصی است. در بعضی افراد ممکن است شامل خیال پردازی، داستان سازی و تخیل گرایی و ... شود.) بسیاری از نرم افزارها و بازی‌ها طوری طراحی شده‌اند که افراد را هر چه بیشتر مشغول خود می‌کنند و یا باعث می‌شود فرد دوباره به سراغ آن بیاید. همچنین آنها هیچ وقت پایان ندارند و همیشه می‌توانند برای استفاده‌کننده‌هایشان موارد جدید داشته باشند.
به زیاد بازی کردن فرزندتان به عنوان یک فرصت برای آموزش نگاه کنید. فرصتی برای فرار از چالش‌های تعاملات اجتماعی. اما تمرکز بر روی یک بازی ممکن است مشکلاتی را در پی داشته باشد. اگر این موضوع به یک چالش برای فرزندتان تبدیل شده است، شما برای متوقف کردن فرزندتان از انجام مداوم یک بازی، از تکنیک های کلامی و شنوایی استفاده کنید؛ از تکنیک‌های بصری و استفاده از ابزارهای مختلف و ایجاد استراتژی‌های مختلف غافل نشوید. مثلا می‌توانید بگویید: «5 دقیقه دیگر وقت داری تا بتوانی از بازی خارج شوی». یا اینکه سعی کنید یک صدای خاص جهت یادآوری این موضوع ایجاد کنید مثلا به صدا درآوردن یک زنگ، گذاشتن یک موسیقی به نشانه اتمام وقت. بگذارید فرزندتان بفهمد چه چیزهایی از نشانه های اتمام وقت بازی و چه چیزهایی از نشانه‌های شروع بازی برای او است.
گاهی نرم افزارها می‌توانند به کمک شما بیایند. شما و فرزندتان را در مدیریت زمان کمک می‌کند. از ایده‌های زیر می‌توانید استفاده کنید:
? استفاده از تایمر: شما می‌توانید از تایمر استفاده کنید و این باعث می شود کودک شما بداند چه زمانی را مشغول بازی کردن است و چه مقدار زمان دارد که بازی خود را به اتمام برساند.
?نرم افزارهای خاصی برای تنظیمات زمانی وجود دارد که می‌توانید از آنها استفاده کنید، دنیای درسا یکی از آنهاست.
? استفاده از تابلو برنامه‌ریزی در اتاق که با استفاده از آنها فرزند می‌تواند برنامه دقیق خود را ببیند. در این نرم افزارها هم با استفاده از کلمات و هم تصاویر می‌توانید برنامه‌ریزی دقیقی داشته باشید.